Όλοι οι οργανισμοί πρέπει να διατηρούν μια πολύπλοκη δυναμική ισορροπία – ομοιόσταση, η οποία προκαλείται συνεχώς από εσωτερικές ή εξωτερικές δυσμενείς δυνάμεις που ονομάζονται στρεσογόνοι παράγοντες. Το άγχος εμφανίζεται όταν η ομοιόσταση απειλείται ή γίνεται αντιληπτή. Η ομοιόσταση αποκαθίσταται από διάφορες φυσιολογικές και συμπεριφορικές προσαρμοστικές αντιδράσεις. Οι νευροενδοκρινικές ορμόνες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση τόσο της βασικής ομοιόστασης όσο και των απαντήσεων σε απειλές και εμπλέκονται στην παθογένεση ασθενειών που χαρακτηρίζονται από δυσομεόσταση ή κακοστασία. Η απόκριση στο στρες διαμεσολαβείται από το σύστημα στρες, εν μέρει εντοπιζόμενο στο κεντρικό νευρικό σύστημα και εν μέρει στα περιφερικά όργανα. Οι κεντρικοί, σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετοι τελεστές αυτού του συστήματος περιλαμβάνουν τις υποθαλαμικές ορμόνες αργινίνη, αγγειοπιεσίνη ορμόνη απελευθέρωσης κορτικοτροπίνης και πεπτίδια προερχόμενα από προοπιομελανοκορτίνη και τα κέντρα του ceruleus και αυτόνομης νορεπινεφρίνης στο εγκεφαλικό στέλεχος.

Οι στόχοι αυτών των τελεστών περιλαμβάνουν το εκτελεστικό και/ή το γνωστικό σύστημα, τα συστήματα ανταμοιβής και φόβου, τα κέντρα εγρήγορσης-ύπνου του εγκεφάλου, τους άξονες ανάπτυξης, αναπαραγωγικών ορμονών και θυρεοειδικών ορμονών και το γαστρεντερικό, το καρδιοαναπνευστικό, το μεταβολικό και το ανοσοποιητικό σύστημα. Η βέλτιστη βασική δραστηριότητα και η ανταπόκριση του συστήματος στρες είναι απαραίτητες για την αίσθηση ευεξίας, την επιτυχή εκτέλεση των καθηκόντων και τις κατάλληλες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Αντίθετα, η υπερβολική ή ανεπαρκής βασική δραστηριότητα και η ανταπόκριση αυτού του συστήματος μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη, την ανάπτυξη και τη σύνθεση του σώματος και να οδηγήσει σε μια σειρά από συμπεριφορικές και σωματικές παθολογικές καταστάσεις.