Ας αναλύσουμε τα πραγματικά αίτια των παθήσεων διαλύοντας μια για πάντα ορισμένους μύθους του 20ου αιώνα που δυστυχώς συνεχίζουν και στον 21ο αιώνα. Δηλαδή τον πραγματικό ρόλο των μικροβίων, ιών και παθογόνων στην εμφάνιση των παθολογικών συμπτωμάτων και την σχέση που έχουν όλα αυτά με την διατροφή και τρόπο ζωής. Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω είναι πραγματικά επαναστατικά και ανατρεπτικά. Είναι όμως η αλήθεια που δυστυχώς για λόγους που παραθέτουμε πιο κάτω έμεινε κρυμμένη για πάνω από ένα αιώνα με αποτέλεσμα τις τραγικές επιπτώσεις στην ψυχοσωματική υγεία της ανθρωπότητος.
Η ανατροπή των επιστημονικών δογμάτων
Για πάνω από 120 χρόνια από τότε που ο Παστέρ παρατήρησε την ύπαρξη των μικροβίων και ο Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης η ανθρωπότητα ζει μία συνεχή τρομοκρατία από ιούς και μικρόβια που θεωρούνται ως υπεύθυνα για κάθε νόσο και παθολογικό σύμπτωμα που μαστίζει τον άνθρωπο. Χιλιάδες τόνοι από αντιβιοτικά, εμβόλια και αντιικά φάρμακα έχουν καταναλωθεί για να εξουδετερώσουν αυτούς τους αμείλικτους «εχθρούς» της ανθρωπότητος χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το ίδιο χρονικό διάστημα πολλοί επιστήμονες μάταια προσπαθούσαν να πείσουν τους συναδέλφους τους ότι τα μικρόβια δεν είναι το πρόβλημα και ότι τα αίτια των παθήσεων είναι άλλα. Πρόσφατα επιτέλους οι δεύτεροι δικαιώθηκαν. Οι έρευνες έγκριτων πανεπιστημίων που είδαν το φώς της δημοσιότητος επιβεβαίωσαν ότι μικροβιολόγοι και συμβατικοί γιατροί κυνηγούσαν έναν εχθρό που δεν υπάρχει. Ας δούμε γιατί.
Γιατί τα μικρόβια και οι ιοί μπορεί να είναι φίλοι μας αντί εχθροί
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο «Βήμα Science» Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010.
«Μικροβίωμα, το νέο άλμα μετά το γονιδίωμα........ Είναι γνωστό ότι στη ζωή δεν είμαστε μόνοι... Ο καθένας μας φιλοξενεί μερικές δεκάδες τρισεκατομμύρια μικροοργανισμούς κάθε στιγμή πάνω στο σώμα του. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι κάθε στιγμή, μέσα μας, μαίνονται μάχες επικράτησης μεταξύ των πληθυσμών τους, μάχες που έχουν αποτέλεσμα την υγεία μας ή την ασθένεια, το κέφι μας ή τη... γρουσουζιά μας! Ξεχάστε το δόγμα «ένας μικροοργανισμός- μια ασθένεια» λένε τώρα οι ερευνητές της Μικροβιολογίας, ανατρέποντας «πιστεύω» που ίσχυσαν για περισσότερο από έναν αιώνα. Προφανώς μια τέτοια προκλητική άποψη αποτελεί σεισμό στα θεμέλια της Κλινικής Μικροβιολογίας! Ποιοι είναι άραγε αυτοί που την πρεσβεύουν; Και έχουν θεμελιώσει γερά τα δικά τους επιχειρήματα; Ε, λοιπόν, φαίνεται πως ναι! Για την ακρίβεια, τα επιχειρήματά τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά δεδομένα που τους ανάγκασαν να επανεξετάσουν τα «πιστεύω» τους. Οσο για την ταυτότητα των επιστημόνων που φέρνουν νέο αέρα στη Μικροβιολογία, αυτοί είναι πάρα πολλοί για να κατονομασθούν και διασκορπισμένοι σε εργαστήρια ανά τον κόσμο. Από το μικρόβιο στο μικροβίωμα Ισως πολλοί από τους αναγνώστες του «ΒήμαScience» γνωρίζουν ήδη ότι ένας από τους πατέρες της σύγχρονης Μικροβιολογίας είναι ο Ρόμπερτ Κοχ (Robert Κoch, 1843-1910), ο πρώσος γιατρός που ανακάλυψε τον βάκιλο του άνθρακα (Βacillus anthracis), τον βάκιλο της φυματίωσης (Μycobacterium tuberculosis) και έθεσε τις προϋποθέσεις που έπρεπε να ισχύουν για να μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως ένας μικροοργανισμός είναι όντως το αίτιο μιας ασθένειας. Βασισμένοι στις αρχές του Κοχ επόμενες γενιές μικροβιολόγων απομόνωσαν, καλλιέργησαν και ταυτοποίησαν τους νοσογόνους παράγοντες που προκαλούν λοιμώδη νοσήματα όπως ο τύφος, η πνευμονία, η γονόρροια, η βουβωνική πανώλη, η σύφιλη, ο τέτανος και άλλες. Πάνω σε αυτήν τη γνώση στηρίχθηκε η δημιουργία εμβολίων αλλά και η παραγωγή αντιβιοτικών. Πώς φτάσαμε λοιπόν να αμφισβητούμε τα παραπάνω; Προκαλεί ή δεν προκαλεί φυματίωση ο βάκιλος του Κοχ; Ησυχάστε: τα κόκαλα του Κοχ δεν χρειάζεται να τρίζουν στον τάφο του. Και βέβαια προκαλεί φυματίωση ο βάκιλος της φυματίωσης. Υπάρχουν, όμως, δεδομένα τα οποία χρήζουν εξηγήσεων και μας υποχρεώνουν- λένε οι ερευνητές μικροβιολόγοι- να διευρύνουμε τη θεώρησή μας. Ποιοι ακριβώς είμαστε; Κατ΄ αρχάς οι αριθμοί: ο αριθμός των μικροοργανισμών που φιλοξενεί ο καθένας από εμάς είναι ασύλληπτος. Μόνο το ανθρώπινο έντερο φιλοξενεί περί τα 10 τρισ. μικροοργανισμούς τα οποία φέρουν εκατομμύρια γονιδίων. Αν σκεφθείτε ότι ο αριθμός των κυττάρων του σώματός μας είναι 1 τρισεκατομμύριο και ο αριθμός των γονιδίων μας περί τις 20.000 (σημ. του αρθρογράφου. Λάθος, είναι πάνω από 75 τρισεκατομμύρια κύτταρα και 100,000 γονίδια) αντιλαμβάνεστε γιατί ορισμένοι βιολόγοι εκτιμούν πως το κλασικό φιλοσοφικό ερώτημα «ποιος είμαι» θα πρέπει να γίνει «ποιοι είμαστε». Πραγματικά, φαίνεται πως η συμβολή των μικροοργανισμών στην ανθρώπινη βιολογία είναι τόσο μεγάλη ώστε είναι δύσκολο να πει κανείς πού τελειώνει ο οργανισμός μας και πού αρχίζουν τα μικρόβια που φαίνεται να έχουν λόγο ακόμη και στη συμπεριφορά μας. Ο Κοχ δεν είχε ιδέα για αυτή την πληθώρα, για αυτή την καθοριστική για εμάς συνύπαρξη. Για να είμαστε δίκαιοι, ιδέα δεν είχαν οι ερευνητές έως πολύ πρόσφατα. Αλλά ακόμη και όσοι την υποψιάζονταν δεν είχαν τη δυνατότητα να τη διερευνήσουν. Μόλις την τελευταία πενταετία έχουν αναπτυχθεί ικανοποιητικά ερευνητικά εργαλεία για τη μαζική μελέτη των μικροοργανισμών.» Το άρθρο συνέχισε να αναλύει τις έρευνες σε κάποιο βαθμό αλλά είναι σημαντικό εδώ να σχολιάσουμε τι πραγματικά σημαίνουν στην καθημερινότητα για όλους μας και γιατί ανατρέπουν τα ιατρικά δεδομένα 100 ετών.
Η απίστευτη έλλειψη επικοινωνίας του επιστημονικού κόσμου
Οι μικροβιολόγοι που μελετούν το περιβάλλον γνώριζαν καλά κάτι που αγνοούσαν οι μικροβιολόγοι της ιατρικής. Ότι δηλαδή οι οργανισμοί που μπορούμε να καλλιεργήσουμε στο εργαστήριο είναι η συντριπτική μειοψηφία αυτών που λαμβάνουμε σε ένα δείγμα. Με άλλα λόγια, οι μικροβιολόγοι του περιβάλλοντος γνώριζαν πως αν πάρει κανείς μια σταγόνα νερού από ένα έλος, ποτάμι, λακκούβα και την κοιτάξει στο μικροσκόπιο θα δει ένα μεγάλο πλήθος μικροοργανισμών. Αν προσπαθήσει να καλλιεργήσει αυτούς τους μικροοργανισμούς (εργαστηριακά), η αρχική ποικιλία μειώνεται δραματικά. Επομένως το τι συμβαίνει μέσα στο σώμα με το τι νομίζουμε ότι συμβαίνει έχει τεράστια διαφορά. Έτσι επιτέλους διεθνή δίκτυα επιστημόνων έχουν οργανωθεί προκειμένου να μελετηθεί το σύνολο της μικροβιακής χλωρίδας του ανθρώπου το οποίο ονομάζεται microbiome (μικροβίωμα).
Το μικροβίωμα του ανθρώπου
Η ονομασία παραπέμπει στο γονιδίωμα, αλλά οι διαφορές είναι τεράστιες. Δεν είναι μόνο το μέγεθος που κάνει τη διαφορά όσο και το γεγονός ότι το μικροβίωμα είναι ρευστό, αλλάζει συνεχώς σε αντίθεση με το γενετικό υλικό μας που στη συντριπτική πλειονότητά του παραμένει αναλλοίωτο σε όλη τη ζωή μας. Αυτά αναφέρει το άρθρο αλλά δεν είναι απόλυτα σωστό. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι ακόμα και το γονιδίωμα αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές που κάνουμε στην διατροφή και το περιβάλλον που ζούμε. Επίσης, ενώ το γονιδίωμα όλων των ανθρώπων είναι κοινό κατά ένα τεράστιο ποσοστό (99,9%), το μικροβίωμα δύο ατόμων μπορεί να διαφέρει δραματικά ακόμη και αν πρόκειται για ομοζυγωτικούς διδύμους.
Η πρώτη έκθεση ενός ατόμου με μικροοργανισμούς συμβαίνει κατά τη διάρκεια της γέννησης όταν το νεογνό αφήνει το αποστειρωμένο περιβάλλον της μήτρας. Αρχικά λοιπόν κληρονομεί τη μικροβιακή χλωρίδα του μητρικού κόλπου, ενώ οι επόμενες ημέρες της ζωής του μπορούν να χαρακτηρισθούν ως μια σφοδρή μικροβιακή επιδρομή. Βακτήρια, ιοί και μύκητες έρχονται να εποικίσουν κάθε εκτεθειμένη περιοχή του: το δέρμα, τα μάτια του, τους πνεύμονές του, το γαστρεντερικό σύστημά του. Όπως όμως θα δούμε πιο κάτω ακόμα και αυτό είναι εν μέρει σωστό. Στην πραγματικότητα η αρχή του μικροβιώματος εντοπίζεται ακόμα και στο έμβρυο, πριν δηλαδή γεννηθεί ό άνθρωπος. Απλώς όταν δεν γεννιέται με καισαρική τομή αλλά με φυσικό τρόπο, έχει καλύτερες πιθανότητες να ενισχυθεί με το ωφέλιμο μικροβίωμα του μητρικού κόλπου που του δίνει την πρώτη ανοσοποίηση επικοίζωντας κυρίως το γαστρεντερικό σύστημα που είναι το θεμέλιο της υγείας.
Γαστρεντερικό σύστημα και ανοσοποίηση
Το πως και πόσο το γαστρεντερικό σύστημα επηρεάζεται από τη διατροφή φάνηκε όταν παρατηρήθηκε ότι ομοζυγωτικά δίδυμα εκ των οποίων το ένα θήλαζε ενώ το άλλο τρεφόταν με γάλα σκόνη ανέπτυξαν εντελώς διαφορετική εντερική χλωρίδα και βέβαια ανοσοποιητική ικανότητα. Εννοείται ότι κέρδισε αυτό που θήλαζε. Το γαστρεντερικό σύστημά μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματός μας και αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο μέσα από πλήθος μελετών. Το δίκτυο αλληλεπιδράσεων μεταξύ μικροβιώματος του γαστρεντερικού και του ανοσοποιητικού συστήματός μας είναι δαιδαλώδες, φαίνεται όμως πως οι ερευνητές βρίσκουν τρόπους να φωτίσουν κάποιες από τις πτυχές του. Στην Ορθομοριακή Διατροφή γνωρίζουμε πως συμβαίνει αυτό. Πρώτον η εντερική χλωρίδα «ερεθίζει» συνέχεια το ανοσοποιητικό και το κρατάει «ξύπνιο» και σε εγρήγορση. Δεύτερον παράγει πολλές αντιπαθογόνες ουσίες που ελέγχουν τον υπερβολικό φορτίο μικροβίων και μυκήτων και ξεκουράζουν έτσι το ανοσοποιητικό. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως θα δούμε πιο κάτω.
Φρένο στον καρκίνο με «πείραγμα» του μικροβιώματος
Οι έρευνες επίσης αναφέρουν και μελέτες αμερικανών επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουνίου 2009 της διαδικτυακής επιθεώρησης «ΡLoSΟΝΕ». Σύμφωνα με αυτήν, οι ερευνητές πέτυχαν να ελέγξουν την εμφάνιση καρκίνου του παχέος εντέρου σε πειραματόζωα με κολίτιδα, μεταβάλλοντας το εντερικό μικροβίωμά τους. Οπως σημειώνεται στο άρθρο των αμερικανών επιστημόνων «η ένταση της χρόνιας κολίτιδας είναι ευθέως ανάλογη με την ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου και η φλεγμονή που πυροδοτείται από τα βακτήρια οδηγεί την αλλαγή του αδενώματος σε καρκίνωμα». Τα ευρήματα αυτά συνάδουν προς άλλα ιρλανδών ερευνητών οι οποίοι διαπίστωσαν ότι τα γαστρεντερικά μικροβιώματα ασθενών με εντερικούς πολύποδες ή καρκίνο του παχέος εντέρου ήταν δραματικά διαφορετικά από εκείνα υγιών εθελοντών που πήραν μέρος στη μελέτη τους.
Αν η επίδραση του γαστρεντερικού μικροβιώματος στην ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου φαίνεται αναμενόμενη, δεν είναι η μόνη. Το μικροβίωμα αυτό έχει συνδεθεί με την πολλαπλή σκλήρυνση και τη σχιζοφρένεια ενώ μελετάται ο ρόλος του στον καρκίνο του μαστού. Ειδικότερα για τον καρκίνο του μαστού, αμερικανοί ερευνητές διερευνούν αν η παραγωγή οιστρογόνων από μικροοργανισμούς που διαβιούν στο γαστρεντερικό σύστημά μας μπορεί να οδηγήσει ή να συμβάλει στην εμφάνιση της νόσου. Η απάντηση εδώ είναι ναι, εφόσον υπάρχει μικροβιωματική δυσβίωση, δηλαδή διαταραχεί της ισορροπίας των μικροοργανισμών κυρίως λόγω κακής διατροφής, αντιβιοτικών, τοξινών και άγχους.
Σχέση με πολλαπλή σκλήρυνση και σχιζοφρένεια
Οσο για τις ασθένειες των οποίων τα συμπτώματα αφορούν τον εγκέφαλο τα δεδομένα είναι συγκλονιστικά. Ερευνητές του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας με άρθρο τους στην επιθεώρηση «Ρroceedings of the Νational Αcademy of Sciences» (τεύχος της 19ης Ιουλίου 2010) κατέδειξαν ότι η ανάπτυξη πολλαπλής σκλήρυνσης σε πειραματόζωα ήταν ευθέως ανάλογη της παρουσίας των μικροβίων στο γαστρεντερικό σύστημά τους. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα οι ερευνητές που δούλευαν με εντελώς αποστειρωμένα ζώα (σημ. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, απλώς δεν μπορούσαν να δουνμε τα συνηθισμένα μικροσκόπια μικροβιακά μεγέθη κάτω από ένα όριο) πέτυχαν να συσχετίσουν την ανάπτυξη της νόσου με μια ομάδα μικροοργανισμών οι οποίοι έχουν την ικανότητα να πυροδοτούν τον πολλαπλασιασμό ενός συγκεκριμένου κυτταρικού τύπου του ανοσοποιητικού συστήματος, των κυττάρων Τh17. Τα κύτταρα αυτά αρχίζουν τη φλεγμονώδη αντίδραση που οδηγεί στην εμφάνιση της πολλαπλής σκλήρυνσης στα πειραματόζωα.
Τόσο η πολλαπλή σκλήρυνση (η οποία είναι μια νόσος που επηρεάζει τον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη) όσο και η σχιζοφρένεια εμφανίζουν χαρακτηριστικά που δεν δικαιολογούνται, αν δεχθεί κανείς πως πρόκειται για νόσους που οφείλονται σε γενετικά αίτια (τα οποία επίσης διερευνώνται). Παραδείγματος χάριν έχει τεκμηριωθεί σε περισσότερες από 250 μελέτες ότι τα άτομα που γεννιούνται κατά τους χειμερινούς μήνες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάθουν σχιζοφρένεια σε σχέση με εκείνα που γεννιούνται κατά τους θερινούς μήνες. Αυτό το παράδοξο, λέει τώρα μια μεγάλη μερίδα ερευνητών, εξηγείται από το γεγονός ότι κατά τον χειμώνα είναι αυξημένες οι ιώσεις. Μια ίωση λίγο πριν ή αμέσως μετά τη γέννηση μπορεί να ξυπνήσει έναν πολύ συγκεκριμένο ρετρο-ϊό που όλοι φιλοξενούμε στο γονιδίωμά μας και ο οποίος έπειτα από πολλαπλά τέτοια ξυπνήματα μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση συμπτωμάτων εκεί γύρω στην εφηβεία. (italics του συγγραφέα). Αν δεχθούμε την υπόθεση αυτή, λένε οι ίδιοι ερευνητές, μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί η σχιζοφρένεια έχει περιόδους ύφεσης και έξαρσης ως εάν να ήταν χρονία φλεγμονώδης νόσος, αλλά και γιατί το πρώτο ψυχωσικό επεισόδιο σε πολλούς σχιζοφρενείς ασθενείς έρχεται έπειτα από μια λοίμωξη.
Εδώ θα πρέπει να σχολιάσουμε ότι όλοι σχεδόν οι ορθομοριακοί θεραπευτές και ερευνητές εδώ και πολλές δεκαετίες γνωρίζουν πολύ καλά τον σημαντικό ρόλο που παίζουν οι χρόνιες φλεγμονές (όπως π.χ. οι αλλεργείες και οι τροφικές δυσανεξίες) στην εμφάνιση και έξαρση ψυχωσικών συμπτωμάτων.
Η ανατροπή των δεδομένων
Οι επιστήμονες τώρα συνιστούν σε όλους να πάψουν να σκέφτονται με την παρωχημένη μονοδιάστατη οπτική που θέλει έναν μικροοργανισμό να ευθύνεται για μια ασθένεια (σημείωση του αρθρογράφου. Δηλαδή ξεχάστε γρίππη χοίρων, πτηνών κλπ). Τώρα πια η μονάδα μελέτης δεν είναι ο ένας μικροοργανισμός, αλλά η κοινωνία των μικροοργανισμών, και όσο γρηγορότερα γίνει αυτό κατανοητό τόσο ταχύτερα θα ωφεληθεί η κλινική πρακτική. (σημείωση του αρθρογράφου. Αυτο ακριβώς κάνουμε με την Ορθομοριακή Διατροφή εδώ και πολλά χρόνια)
Ο όλεθρος των αντιβιοτικών
Τα αντιβιοτικά δεν σκοτώνουν μόνο τον παθογόνο παράγοντα για τον οποίο τα λαμβάνουμε. Σκοτώνουν ολόκληρες κλάσεις μικροοργανισμών, ωφέλιμων και βλαβερών, τόσο στο σημείο της λοίμωξης όσο και σε ολόκληρο τον οργανισμό. Με άλλα λόγια, εμείς μπορεί να παίρνουμε αντιβιοτικά για μια λοίμωξη του αναπνευστικού,αλλά τα αντιβιοτικά θα σκοτώσουν τον παράγοντα που προκαλεί τη λοίμωξη μαζί με όλα τα ευαίσθητα σε αυτά βακτήρια στο σύνολο του οργανισμού μας. Αυτή η μαζική θανάτωση μικροοργανισμών διαταράσσει την ισορροπία του μικροβιώματος: άλλοι μικροοργανισμοί έρχονται να καλύψουν τις κενές θέσεις που δημιουργήθηκαν και στην πράξη έπειτα από ισχυρή λήψη αντιβιοτικών είμαστε κυριολεκτικά «άλλοι άνθρωποι» σε ό,τι αφορά τη μικροβιακή σύνθεσή μας.
Οι συνέπειες αυτής της βίαιης μεταβολής του μικροβιώματος μπορεί να είναι δραματικές όπως θα δούμε πιο κάτω καθώς το μικροβίωμα ενός ατόμου είναι μοναδικό και απαραίτητο για την διατήρηση της υγείας Γιατί; Οσο περισσότερο οι ερευνητές μελετούν το μικροβίωμα τόσο αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε σε ένα είδος συνεταιρισμού με τα μικρόβιά μας. Παραδείγματος χάριν, τους παρέχουμε στέγη και μας παρέχουν τροφή, ιδιαίτερα εκείνα που ζουν στο γαστρεντερικό σύστημά μας. Πολλά από αυτά διασπούν τροφές που εμείς αδυνατούμε να διασπάσουμε και έτσι λαμβάνουμε πολύτιμα θρεπτικά συστατικά. Αν έχετε δυσανεξία σε κάποιες τροφές, λένε οι ερευνητές, είναι πολύ πιθανόν να μη διαθέτετε στο μικροβίωμά σας τους μικροοργανισμούς που θα μπορούσαν να τις διασπάσουν.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα μικρόβια με τα οποία οι άνθρωποι των αναπτυγμένων χωρών έρχονται σε επαφή και στη συνέχεια φιλοξενούν έχουν αλλάξει δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ως αίτια της αλλαγής αναφέρονται η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών, οι βελτιωμένες συνθήκες υγιεινής, η αύξηση του αριθμού των καισαρικών τομών, η μείωση του ποσοστού των μωρών που θηλάζουν και η αύξηση στην κατανάλωση επεξεργασμένων τροφών.
Σύμφωνα μάλιστα με μια θεωρία-υπόθεση, το εξαιρετικά αποστειρωμένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε σήμερα εμποδίζει την κανονική ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματός μας, γεγονός το οποίο εξηγεί την παρατηρούμενη αύξηση ασθενειών όπως οι αλλεργίες, το άσθμα και το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. Όλα αυτά δείχνουν ένα πράγμα. Μία αφύσικη διαταραχή και παραμόρφωση του φυσικού ανθρωπίνου μικροβιώματος.
Η απομυθοποίηση των μικροβίων
Για όσους ίσως δεν κατάλαβαν πλήρως τις συνταρακτικές ανατροπές που λαμβάνουν χώρα με τις παραπάνω ανακαλύψεις και τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά θα προσπαθήσω να τα απλοποιήσω όσο γίνεται.
Τα μικρόβια, μικροοργανισμοί και ιοί είναι πιο πολλά ακόμα και από αυτά τα κύτταρα του οργανισμού. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα σε αυτά και όχι αυτά σε εμάς. Υπό κανονικές συνθήκες όχι μόνο δεν μας απειλούν και δεν προκαλούν παθήσεις αλλά αντίθετα συνεργάζονται με τα κύτταρα μας και προωθούν την υγεία. Αυτό ονομάζεται συμβίωση. Όταν οι συνθήκες αλλάξουν τότε από φίλοι και συνεργάτες γίνονται εχθροί και αρχίζουν να προωθούν παθολογικά συμπτώματα, λοιμώξεις, ιώσεις, φλεγμονές και όλες σχεδόν τις ψυχοσωματικές παθήσεις. Αυτό ονομάζεται δυσβίωση. Οι συνθήκες που καθορίζουν αν θα έχουμε συμβίωση ή δυσβίωση με τα μικρόβια είναι η νοοτροπία, διατροφή και τρόπος ζωής. Ακριβώς δηλαδή αυτά που υποστηρίζει και προωθεί η Ορθομοριακή Διατροφή και μόνο αυτή.
Επομένως δεν υπάρχουν μικρόβια και ιοί που μας επιτίθενται από το περιβάλλον έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο και μας κάνουν αρρώστους. Είναι ήδη μέσα μας, παντού, στο αίμα, στο έντερο, στο δέρμα, στους ιστούς ακόμα και μέσα στα ίδια τα κύτταρα μας. Αν θα εξελιχθούν σε παθογόνα ή όχι εξαρτάται απόλυτα από την υγεία των κυττάρων μας και του αίματος. Δηλαδή από εμάς τους ίδιους, την διατροφική συμπεριφορά μας και αν ζούμε σωστά, οικολογικά, υγιεινά και αν προσπαθούμε με την σωστή πρόληψη μέσω της ορθομοριακής διατροφής να έχουμε πάντα καθαρό αίμα και υγιεί κύτταρα.
Αν τα κάνουμε όλα αυτά κανένα μικρόβιο δεν έχει λόγο να μας επιτεθεί ούτε από μέσα αλλά ούτε και από έξω, το περιβάλλον. Όχι μόνο δεν έχει λόγο αλλά ούτε και μπορεί. Ο οργανισμός δουλεύει τόσο τέλεια που δεν υπάρχει πεδίο δράσης για τα μικρόβια. Είναι επίσης γνωστό ότι οι ιοί συνήθως περνούν μέσα από τις παραμορφωμένες, εξασθενημένες κυτταρικές μεμβράνες, στο κυτόπλασμα όπου αναπαράγονται, αλλάζουν μορφή και μετά επιτίθενται και σε άλλα εξασθενημένα κύτταρα. Κανένας όμως ιός ή μικρόβιο δεν μπορεί να πλήξει ένα δυνατό και υγιές κύτταρο. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των ατόμων που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν από διάφορες λοιμώξεις και επιδημίες και αυτών που επιβιώνουν. Υγιεί κύτταρα όμως δεν χτίζουν ούτε τα φάρμακα, ούτε τα αντιβιοτικά, ούτε τα εμβόλια. Υγιεί κύτταρα χτίζει μόνο η ορθομοριακή διατροφή.
Η πλάνη του Παστέρ και τα τραγικά επακόλουθα στην υγεία μας
Ο Παστέρ τον 19ο αιώνα δεν είχε τα μέσα για να δει τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό, να παρατηρήσει το μικροβίωμα τους άπειρους μικοοργανισμούς που υπάρχουν παντού και πως συμβιώνουν με τα κύτταρα μας. Μπορούσε μόνο να δει μικρόβια μεγάλου μεγέθους και συμπέρανε-εσφαλμένα- ότι αυτά είχαν εισχωρήσει στον οργανισμό από το περιβάλλον. Τα λάθη που έκανε ήταν τρία. Πρώτον ότι τα μικρόβια που παρατήρησε είναι μονομορφικά, δηλαδή δεν αλλάζουν, δεύτερον ότι συγκεκριμμένα μικρόβια ευθύνονται για συγκεκριμμένες παθήσεις και τρίτον ότι το αίμα και ο οργανισμός του ανθρώπου, γαστρεντερικό, ιστοί και όργανα είναι αποστειρωμένα. Δεν υπάρχουν δηλαδή μικροοργανισμοί, μικρόβια και ιοί μέχρι να τους «κολλήσουμε» από κάπου.
Αυτή η τραγική πλάνη του Παστέρ βόλευε την αλλοπαθητική ιατρική και τις φαρμακοβιομηχανίες που πλέον είχαν ένα ταυτοποιημένο «ορατό» εχθρό που μπορούσαν να εξολοθρέψουν με φάρμακα και να αποκαταστήσουν την υγεία. Αυτή η τακτική βασισμένη σε μία τραγική πλάνη και θεωρία που είχε καταρρεύσει όπως θα δούμε πιο κάτω ακόμα και από την εποχή του Παστέρ είχε τραγικές συνέπειες για την υγεία μας και είναι ο κύριος λόγος που οι ψυχοσωματικές και εκφυλιστικές παθήσεις, επιδημίες και αυτάνοσα νοσήματα έχουν εκτοξευθεί στην στρατόσφαιρα. Ποιά όμως είναι η πραγματικότητα και από που ακριβώς προέρχεται το μικροβίωμα που ανακάλυψαν, έστω και καθυστερημένα (με πάνω από 100 χρόνια καθυστέρηση) οι ερευνητές; Ποιά είναι τα πραγματικά αίτια των παθήσεων; Γιατί τα μικρόβια από φίλοι μας που πραγματικά είναι αναγκάζονται να γίνουν εχθροί;
Ενδοβιώτης. Μία εκπληκτική ιστορία
Ο Γερμανός βιολόγος Δρ. Γκούντερ Εντερλάιν (1872-1968) ακολουθώντας στα βήματα των περίφημων Γάλλων φυσιολόγων καθηγητών Μπεσάμπ και Μπερνάρ που την εποχή του Παστέρ υποστήριζαν ότι τα μικροβια δεν είναι μονομορφικά αλλά πλειομορφικά, δηλαδή αλλάζουν μορφή και δράση ανάλογα με το υπόστρωμα του οργανισμού, δηλαδή διατροφή κλπ. έκανε μία συγκλονιστική ανακάλυψη. Από τις αρχές ακόμα του 20ου αιώνα υποστήριξε ότι ο άνθρωπος ζει συμβιωτικά με ένα φυτικό μικροοργανισμό, τον Mucor racemosus Fresen, τον Ενδοβιώτη. Δεν υπάρχει κανένας που να μην τον έχει κληρονομήσει μέσω του πλακούντα και που δεν τον φιλοξενεί σε όλη την διάρκεια της ζωής του στα κύτταρα και στα σωματικά υγρά. Ο Ενδοβιώτης βρίσκεται ακόμα και στο σπερματοζωάριο ή το ωάριο και φυσικά στο μυελό των οστών. Ο Ενδοβιώτης είναι ο πρόγονος όλων των μικροβίων, μυκήτων και μικροοργανισμών που υπάρχουν στον οργανισμό του ανθρώπου. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από εξελικτικές μορφές του Ενδοβιώτη.
Ο Ενδοβιώτης ουσιαστικά υποστηρίζει την καλή λειτουργία των κυττάρων και όλου του οργανισμού σε διάφορες μεταβολικές διαδικασίες. Το πως εξελίσσεται όμως σε άλλες μορφές, βάκιλους, μικρόβια και μύκητες είναι συγκλονιστικό. Ας δούμε πως το θέτει ο ίδιος ο Εντερλάιν «Όταν η ισορροπία του ορού του αίματος-δηλαδή η ισορροπία μεταλλικών αλάτων (βάσεις, αλκαλικά) και οξέων-μετατοπίζεται προς την όξινη περιοχή εξαιτίας αντιβιολογικών διατροφικών συνθηκών πυροδοτείται ο ανεξέλςεγκτος πολλαπλασιασμός των Ενδοβιοτών και ταυτόχρονα η δια μετασχηματισμού ανέλιξη του στα επόμενα αναπτυξιακά του στάδια, μέχρι την μορφή των παρασιτικών πρωτο-συσσωματωμάτων……η μόνιμη υπεροξύτητα του αίματος η οποία διαταράσσει κεντρικά τη ρύθμιση του ανθρώπινου οργανισμού οφείλεται κυρίως στην εσφαλμένη επιλογή τροφής και τρόπου ζωής…….η διατροφή που ευνοεί την εξέλιξη του Ενδοβιώτη σε συγκεκριμμένα παθογόνα παράσιτα είναι κυρίως η σύγχρονη «πολιτισμένη» διατροφική άποψη της κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων ζωικής πρωτείνης, ιδιαίτερα κρέας, ψάρι και αυγά…»
Ο Ενδοβιώτης είναι φανατικός καταναλωτής πρωτείνης που τον ενθαρρύνει να αναπτυχθεί και ζάχαρης που τον βοηθάει να μεταλαχθεί σε παράσιτο και παθογόνο. Τρώγοντας λοιπόν τροφές ζωικής προέλευσης (μπριζόλες, μπιφτέκια, γαλακτοκομικά, ψάρια, κοτόπουλα), ζάχαρη και γλυκά (ακολουθούμε με μπακλαβάδες και τούρτες) ευνοούμε τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό του Ενδοβιώτη και την μετάλλαξη του από φίλο-συμβίωση-σε εχθρό-δυσβίωση-και παθογόνο. Αυτή η εξέλιξη του Ενδοβιώτη σε ανώτερες παθογόνες μορφές καταλήγει σε μικρόβια και μύκητες που είναι μεγάλου μοριακού μεγέθους και μπορούσε να τα παρατηρήσει και ο Παστέρ και οι μικροβιολόγοι που ακόμα ακολουθούν τις εσφαλμένες θεωρίες του περί μονομορφισμού των μικροβίων και του αποστειρωμένου, άσηπτου αίματος.
Ένα άλλο πρόβλημα με την κατανάλωση τροφών ζωικής προέλευσης είναι ότι τρώγοντας τες δεν μεταφέρουμε στο αίμα μας μόνο τις συμπυκνωμένες πρωτείνες του κρέατος του ζώου με τις οποίες θρέφεται ο Ενδοβιώτης αλλά και τους μεταλλαγμένους Ενδοβιώτες του ίδιου του ζώου διότι υπάρχει και σε αυτά. Αυτός είναι ένας λόγος που όλες σχεδόν οι τροφές ζωικής προέλευσης βρίθουν μικροβίων, παθογόνων και μυκήτων και ευθύνονται για πολλές τροφικές δηλητηριάσεις εκτός από την ανισορροπία που προκαλούν στην ισορροπία οξέων-βάσεων του οργανισμού και την αναπόφευκτη δυσβίωση. Όπως είπε και ο ίδιος ο Εντερλάιν «…η ασθένεια δεν είναι τίποτα άλλο από διαταραγμένη συμβίωση».
Ο Εντερλάιν ανέπτυξε ειδικά μικροσκόπια και τεχνικές για να παρακολουθήσει και να καταγράψει για πάνω από 40 χρόνια την εξέλιξη του Ενδοβιώτη από την πρωτόγονη συμβιωτική μορφή του σε ανώτερες παθογόνες, δυσβιωτικές και παρασιτικές μορφές. Παρόλο που κατά την διάρκεια της ζωής του η ευρεία επιστημονική κοινότητα απέρριψε το έργο του Εντερλάιν, οι πρόσφατες ανακαλύψεις των διαφόρων επιστημόνων, έστω και αργοπορημένα δικαιώνουν απόλυτα αυτόν τον μεγάλο επιστήμονα, ερευνητή και άνθρωπο. Η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει επιτέλους απελευθερωθεί από την τρομοκρατία των μικροβίων, ιώσεων και επιδημιών σαν να είναι όλα αυτά ανεξέλεγκτα και αγνώστου προελεύσεως. Εξαρτάται απόλυτα από εμάς αν θα συμβιώνουμε με τον Ενδοβιώτη ή όχι. Αν θα είναι φίλος ή εχθρός εξαρτάται απόλυτα από την νοοτροπία μας, διατροφή και τρόπο ζωής.
Το ενεργειακό πρόγραμμα ζωής
Τέλος θα ήθελα να προσθέσω την δική μου θεωρία ως προς τους λόγους για τους οποίους ο Ενδοβιώτης από φίλος και βιολογικός συνεργάτης γίνεται εχθρός όταν αλλάξει το βιολογικό και βιοχημικό υπόστρωμα του ανθρώπινου οργανισμού. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα σοφό ενεργειακό πρόγραμμα «ζωής» στην Φύση που καθορίζει απόλυτα τις σχέσεις φυτών, ζώων και μικροοργανισμών μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον, το κλίμα, το σύνολο του οικολογικού συστήματος. Ο πλανήτης Γη είναι ο ίδιος ένας ζωντανός οργανισμός σε απόλυτη φυσική ισορροπία και εξελικτική τροχιά. Όταν αυτή η ισορροπία διαταραχθεί απελευθερώνονται τεράστιες δυνάμεις για να την επαναφέρουν π.χ. κλιματολογικές αλλαγές, τυφώνες, εκρήξεις ηφαιστείων κλπ. Αυτό το ενεργειακό πρόγραμμα επίσης εξασφαλίζει την συνεχή ανακύκλωση όλων των ζωντανών οργανισμών που παύουν να λειτουργούν –πεθαίνουν-έτσι ώστε να δυαλυθούν στα βασικά συστατικά τους, άνθρακας, υδρογόνο. οξυγόνο, μέταλλα, ιχνοστοιχεία κοκ για να ξαναχρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη νέων οργανισμών.
Πολύ απλά όταν διαταράσεται η ισορροπία του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και άλλων φυτών και ζωών, όταν τα κύτταρα παύουν να λειτουργούν σωστά, είναι οξειδομένα, παραμορφωμένα και το αίμα βρώμικο, τοξινωμένο και όξινο τότε εκπέμπεται ένα «ενεργειακό» σήμα προς τον Ενδοβιώτη ότι αυτός ο οργανισμός είναι έτοιμος για «ανακύκλωση» γιατί έχει πάψει να εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε αρχικά. Ο Ενδοβιώτης με την σειρά του αναλαμβάνει το έργο της σήψης και αποσύνθεσης αυτού του οργανισμού, όπως ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει με τα πτώματα φυτών και ζώων. Αρχίζει η ανακύκλωση. Και όλα αυτά τα μικρόβια και μικροοργανισμοί που αρχίζουν την σήψη και αποσύνθεση του κουφαριού δεν ήρθαν μόνο από το περιβάλλον. Οι περισσότεροι ήταν ήδη σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον ίδιο τον οργανισμό περιμένωντας να έρθει η ώρα για να επιτελέσουν την αποστολή τους σύμφωνα με το ενεργειακό πρόγραμμα «ζωής». Την βιολογική ανακύκλωση φυτών και ζώων. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα μικρόβια τότε τα πτώματα όλων των φυτών, ζώων και ανθρώπων που έζησαν στο παρελθόν θα σκέπαζαν την Γη μέχρι την κορυφή του Έβερεστ.
Με λίγα λόγια κάθε φορά που αγχωνόμαστε, δεν θρεφόμαστε και δεν αποτοξινωνόμαστε σωστά και καταστρέφουμε τα κύτταρα μας εκπέμπουμε ένα ενεργειακό σήμα προς τον Ενδοβιώτη ότι είμαστε έτοιμοι για «ανακύκλωση». Αυτός με την σειρά του αρχίζει να μεταλλάσεται από φίλος σε παθογόνο για να μας εξυπηρετήσει. Έτσι αρχίζουν οι παθήσεις, η πρόωρη γήρανση και επέρχεται τελικά ο πρόωρος θάνατος του σώματος. Αν θέλουμε να είμαστε πάντα υγιείς, νέοι και ακμαίοι τότε πρέπει να δίνουμε το σωστό σήμα στον Ενδοβιώτη θρέφοντας σωστά και αποτοξινώνοντας τακτικά τον οργανισμό μας.
Γεώργιος Μηνούδης Dip ION, MSc BCMA
Σύμβουλος Ορθομοριακής Διατροφικής Ιατρικής
Βρετανική Βασιλική Εταιρεία Ιατρικής (R.S.M.)
Μέλος του Διεθνούς Συλλόγου Ορθομοριακής Ιατρικής (I.S.O.M.)
